Een schadegeval met lekkende platen!

Staal of aluminium? Een collega-aannemer had met een opdrachtgever een aannemingsovereenkomst gesloten voor de bouw van een bedrijfspand. Volgens de bouwtekeningen zouden voor het dak aluminium dakplaten worden gebruikt. De aannemer had de opdrachtgever erop gewezen dat dit niet zonder risico’s was. Volgens hem zou het beter zijn om stalen dakplaten te gebruiken. Dan zou er minder kans zijn op lekkages. Maar de opdrachtgever vond stalen dakplaten te duur.

Een lekkend dak

Nadat de bouw was opgeleverd, begon het dak op verschillende plaatsen te lekken. De opdracht­gever stuurde daarop een boze aangetekende brief naar de aannemer. Zolang het dak lekte, weigerde hij om de laatste betalingstermijn te voldoen. En hij eiste dat de aannemer onmiddellijk met herstel­werkzaamheden zou beginnen. Als hij dat niet binnen twee weken zou doen, dreigde de opdrachtgever daarvoor een andere aannemer in te scha­ke­len. Hij had er zelfs al een offerte voor aan­ge­vraagd. Uiteraard zou die rekening bij uw ­collega-aan­nemer op de deurmat vallen, want in zijn brief stelde de opdrachtgever hem voor alle kosten aansprakelijk. De aannemer op zijn beurt was het daar niet mee eens. Hij had de opdrachtgever immers van tevoren duidelijk gewaarschuwd voor het gebruik van aluminium dakplaten. De aan­nemer weigerde dan ook om actie te onder­nemen.

Een gepasseerd station

De opdrachtgever stapte daarom naar de rechter om zijn gelijk te halen. Bij de rechter eiste hij dat de aannemer de herstelwerkzaamheden onmiddellijk zou uitvoeren. En mocht hij dat niet snel genoeg van plan zijn, dan moest hij maar een fikse dwangsom betalen. Maar helaas voor de opdrachtgever kon er volgens de rechter geen sprake zijn van herstelwerkzaamheden door de aannemer. De opdrachtgever had immers zélf in zijn aange­tekende brief gezegd dat hij een andere aannemer zou benaderen, als de eerste aannemer niet ­binnen twee weken actie zou ondernemen. En om­­dat die twee weken al ruimschoots voorbij waren, kon hij nu niet meer eisen dat de aan­nemer alsnog herstelwerkzaamheden zou verrichten. Dat was een gepasseerd station! Het enige wat de opdrachtgever nog restte, was om de aannemer voor de eventuele kosten aansprakelijk te stellen. Want dat had hij zelf ook in zijn brief aangegeven!

Dan maar schadevergoeding; hoeveel? De opdrachtgever dacht daarop slim te zijn. Hij overhandigde aan de rechter een offerte die hij bij een andere aannemer had opgevraagd. Daaruit bleek dat alle dakplaten vervangen zouden moeten ­worden. De kosten daarvoor waren maar liefst € 30.000,-. Maar volgens die nieuwe offerte zouden voor het nieuwe dak geen aluminium dakplaten, maar stalen dakplaten worden gebruikt! En dat was juist datgene wat uw collega-aannemer al in het begin had voorgesteld, maar de opdrachtgever vond dat toen te duur!

Eind goed, al goed. Volgens de rechter (Raad van Arbitrage voor de Bouw, nr. 71.280) was het dan ook niet redelijk dat uw collega-aannemer alle kosten voor het nieuwe dak voor zijn rekening moest nemen. Hij stelde de schadevergoeding daarom vast op een bedrag van € 15.000,-. Dat kon dan mooi meteen verrekend worden met de laatste betalingstermijn. Omdat de rechter nu uitspraak had gedaan in dit geschil, stelde hij namelijk meteen vast dat de opdrachtgever nu geen reden meer had om die laatste betalingstermijn onder zich te houden!